Reviews
Κριτική για την έκθεση της Ειρήνης Κανά στην Γερμανία
Ronald Geiger
Οι πίνακες της Ειρήνης Κανά, ως επί το πλείστον τοπία, εκπέμπουν μια λάμψη που τα καταυγάζει, είναι στο χρώμα τους κίτρινοι προς την ώχρα και στην υφή τους πορώδεις. Το φως που εκπέμπουν οι πίνακες, λούζει σαν κυρίαρχο μέσο της σύνθεσης τα φόντα... Όλοι οι πίνακες, μικρού ή μεγάλου σχήματος, χαρακτηρίζονται από μια ποιότητα, αυτό το εξωτερικό στοιχείο που υποβάλλει μια υπόσχεση. Το αποτέλεσμα επιτυγχάνεται από την καλλιτέχνιδα κατά πάσα πιθανότητα με μια αλληλεπίθεση λεπτότατων στρωμάτων χρώματος. Αδιάφορο πως, η Ειρήνη (η ειρηνική) κατορθώνει με μαεστρία να αναπτύξει προς τα μάτια ενός θαυμάζοντος κοινού μια χρωματική μυθολογία. Όρη, λόφοι, είναι στοιχεία που δημιουργούν μια αμφίδρομη σχέση με τον φιλότεχνο, μια διακριτική αλλά ευδιάκριτη φωνή.
Την ημέρα των εγκαινίων ήταν πάντως μέγας ο ενθουσιασμός για τα εξωστρεφή ζωγραφικά έργα της συμπαθούς καλλιτέχνιδος. Οι τίτλοι των έργων π.χ. «Το φως της νύχτας», «Το βάρος της σιγαλιάς» ή ακόμη «Ανατολικοί άνεμοι» μεταδίδουν μια συνεχή πνευματική βίωση της φύσης. Κατορθώνει πράγματι, χάρις στην ώριμη τεχνική της, να παραστήσει εικαστικά κάθε όραμά της. Συχνά μετέρχεται τεχνικές της ναΐφ ζωγραφικής, επιτυγχάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο εξαιρετικά αποτελέσματα. Αυτά τα στοιχεία, αναγνωρίζονται στον πίνακα «η γέφυρα», όπου, ενώ αποδίδεται το οικοδόμημα με πολλή δεξιοτεχνία, αναγνωρίζεται στο βάθος ένα παιδικό τραίνο που «τραβάει για μακρυά»... όλα αυτά μια θαυμαστή λύση φιλολογική, ζωγραφική, δημιουργική.
Τα χρώματά της αποδίδουν μια ορμή με δυσκολία συγκρατημένη. Αναγνωρίζει κανείς σε αυτά τα έργα την ώθηση εκείνη που διακατέχει τη ζωγράφο, ώθηση, όχι βιασύνη. Κάθε αντικείμενο έχει βρει στα έργα της Ειρήνης Κανά τη σωστή του θέση, είναι αδιανόητο να το τοποθετήσουμε κάπου αλλού, ευφραίνει και παραμένει στην ανάμνησή μας.
Μια λέξη ακόμη για τους ζωγραφικούς πίνακές της με τα ποδήλατα, πάντοτε μικρού σχήματος... αρκεί να προσέξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αυτό το δίκυκλο, ακουμπώντας στον τοίχο, πράγματι αναπαύεται, για να συλλάβει ορισμένες πτυχές της νοοτροπίας αυτής της ιδιαίτερης καλλιτέχνιδος.
Απόσπασμα από την κριτική του Ronald Geiger, για την έκθεση της Ειρήνης Κανά στην Γερμανία, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Rhein-Neckar στις 13 Οκτωβρίου 1998.