Κριτικές
Σύγχρονη Σκέψη - Εικαστικές Τέχνες
Ελένη Δέπου
Με χρώματα του αίματος (η πρόσφατη δουλειά της), κόκκινο, μπλε, κίτρινο, ροζ, κυρίαρχα στο εικαστικό παιχνίδι της παλέτας της, η καλλιτέχνις μας μεταφέρει στην ατομική της απομόνωση και την οριακή ψυχολογία του σύγχρονου ανθρώπου. Εδώ κυριαρχεί η γυναικεία γυμνή φιγούρα όπου η Κανά αποδίδει με αμεσότητα και ειλικρίνεια αυτό που την ωθεί στη δημιουργία: Την πίστη στην ατομική, αφανέρωτη δύναμη, με αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Οι φιγούρες της, όρθιες ή πλαγιαστές στην ατμόσφαιρα του εσωτερικού χώρου, τόσο δυνατές σε έκφραση, φανερώνουν τις διάφορες καταστάσεις όπως αποκαλύπτεται από το γεμάτο δύναμη και πυκνότητα σχέδιό της με πινέλο. Η γυναικεία φιγούρα, στοχαστική γύρω στον εαυτό της και με αινιγματικό για μας πρόσωπο, αναζητάει διέξοδο μέσα στην «ανατροπή». Κάτι αν φυγή των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο. Το αρσενικό ατενίζει το στημμένο σκηνικό της έκθεσης όπου η γυναικεία φιγούρα παρουσιάζεται απόμακρη, μυστήρια, εύθραυστη, ελκυστική, ενσάρκωση τέλειας ομορφιάς που μαγνητίζει τα βλέμματα με έναν παράδοξο ερωτισμό. Μια αποθέωση του θηλυκού αισθησιασμού χωρίς κραυγές που αναγγέλουν την ευτυχία, το πάθος, την αγάπη, την ψυχή, το αίμα, το θάνατο. Υπαινίσσονται το χάδι, την τρυφερότητα κι έρχονται να πραγματώσουν την άλλη διάσταση του πάθους, σαν μόνη διέξοδο. Η Κανά υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην αντίληψή της, για τη ζωγραφική. Το σώμα, ντυμένο ή γυμνό, διαγράφεται σε ένα τρυφερό παιχνίδισμα με το ρόδινο χρώμα της σάρκας πάνω στα αντιθετικά φόντα, φορέματα και στολίδια και δημιουργεί μια φλογισμένη διαύγεια που φωτίζει τον πίνακα εκ των ένδον. Το φωτεινό στοιχείο μαγεύει το θεατή από τη χαρούμενη αίσθηση και το δυναμισμό της ελεύθερης τεχνοτροπίας στη διάταξη των χρωμάτων πάνω στον καμβά. Σ’ αυτόν τον διάκοσμο της φωτεινής χρωματικής κλίμακας οι μορφές αποκτούν αληθινή χάρη, υλοποιούνται και εναρμονίζονται με την όλη κίνηση της εποχής μας. Τα «θέματα» δηλώνουν έμμεσα τη μεταβίβαση της σκέψης και των νοημάτων στο ρόλο της συνύπαρξης και της λειτουργίας της εικόνας ως μαρτυρίας ζωής. Το βλέμμα του θεατή συμμετέχει στα επεισόδια που παρουσιάζουν τη γυναικεία φιγούρα ανασκαμμένη από τα ίχνη της ιστορικής και κοινωνικής ζωής, που επαναφορτίζεται σε μια σύγχρονη νοηματική ταυτότητα αποτυπωμένη στη φυσιογνωμία του προσώπου. Το χρώμα γεμάτο παλμό προσδιορίζει τη φόρμα σε εξπρεσιονιστικές εντάσεις και αρμονίες που πλαισιώνονται και από τις μικρές νεκρές φύσεις του φόντου σε ένα πιο συνειδητό χώρο αναφερόμενο στις προσωπικές μνήμες και στη χαμένη αθωότητα. Η γραφή εκδηλώνει μια αίσθηση απτότητας, ενός αισθησιασμού που ακτινοβολλεί το γυμνό σώμα στο φωτισμό του εσωτερικού δωματίου καθώς αυτό συμβάλλει στην ενίσχυση του ερωτικού συμβολισμού. Τονίζει τα χέρια που είτε γήινα είτε θεϊκά αναζητούν τον κορεσμό μιας εσωτερικής δίψας, που αναπληρώνει το ελλείπον πρόσωπο, στην προσπάθεια της προσέγγισης και σκιαγραφούν την ελπίδα και την κρυμμένη τρυφερότητα. Η καλλιτέχνις μέσα από την μελέτη του χρώματος χρησιμοποιεί ορισμένα στοιχεία που εισχωρούν αποκλειστικά στη δόμηση του πίνακα, απλοποιεί και συνενώνει συναισθήματα με διάρθρωση που προϋποθέτει αυξημένη επιδεξιότητα ζωντανής, γεμάτης παλμό γραφής.
Το έργο αναπνέει από ήχο και χρώμα υποσχόμενο μια νέα γέννηση, μια νέα περιπέτεια, μια αλήθεια που να δίνει την αίσθηση της χαράς για όνειρα και ανεκπλήρωτες προσδοκίες προσδίδοντας έναν αισιόδοξο ιριδισμό.